‘Mijn allerbeste vrienden ontmoette ik bij Kazou’
Je hebt er die enthousiast zijn over de vakanties van Kazou en je hebt er die héél enthousiast zijn. Maar veel zotter dan de familie Vandepoele vind je ze niet. Speciaal voor de 75e verjaardag van Kazou halen oma, zoon en drie kleinzonen herinneringen boven aan de fijnste jeugdvakanties van hun leven.
Old skool Kazou
De tijd dat de ziekenfondsbode aan de deur kwam om de Preventieve Luchtkuren van CM te promoten, ligt ver achter ons. Maar toen Maria (73) een klein meisje was, was het zo’n bode die haar ouders over de streep trok. ‘Hij legde ma en pa uit wat de gezondheidsvoordelen van zo’n kamp waren en hoe ze me algemene hygiëne en etiquette aan tafel zouden aanleren. De focus zou helemaal op gezondheid liggen. En o ja, tussendoor zouden we wat spelletjes spelen. Met die verwachting vertrok ik, samen met heel wat anderen uit mijn klas.’
De focus lag destijds helemaal op gezondheid. Spelletjes spelen was iets voor tussendoor.
Week manneke
Hoe anders was het toen haar zoon Bart (50) vele jaren later op vakantie vertrok met Kazou, toen nog ‘Jeugd en Gezondheid’. De klemtoon lag veel meer op het plezier, de goede sfeer en de vrijheid. Bart leerde bovendien geleidelijk aan om een paar dagen van huis te zijn, want als kleine jongen was hij een redelijk week manneke. Zo herinnert hij zich menig nachtje met heimwee en het turen door een raam vanuit een eenpersoonskamertje in Heusden.
‘Maar het groepsgevoel en de leuke activiteiten waren me meer waard’, zegt Bart overtuigd. Dus bleef hij meegaan op Kazou-vakantie, en later werd hij ook moni. ‘In 1990 volgde ik de basiscursus, een opleidingscursus voor moni’s. Pas toen mijn jongste zoon geboren werd in 2005 stopte ik als cursusleider. Mijn eerste kamp was een sportkamp in Eupen, daarna volgden nog 36 (!) vakanties en cursussen.’
Wees voorbereid
Gezeten tussen de Kazou-memorabilia in de woonkamer van de familie Vandepoele, kan het niet anders of kleinzonen Brecht (19), Ward (18) en Seppe (17) hebben de Kazou-microbe ook gevat. ‘Wij gingen vorig jaar mee op basiscursus, een opleidingscursus voor moni’s. Supertof, maar wel in een coronajaar. We mochten niet blijven slapen en daardoor bleef het groepsgevoel wat achterwege.’
Maar het drietal laat zich niet uit het lood slaan. Deze zomer gaan ze sowieso mee als moni. ‘En als we ergens moeten inspringen, staan we klaar.’ Het gebeurt dat een moni onverwacht niet mee kan, bijvoorbeeld door herexamens of ziekte.
Regenweer
Zo’n drie maanden voor het vertrek zijn Brecht, Ward en Seppe gestart met de voorbereidingen van hun zomervakanties. ‘Je hoeft nooit van nul te beginnen maar toch komt er heel wat bij kijken. Daarom laten we niet te veel aan het toeval over en beginnen we ruim op tijd.’
Maria moet er een beetje om lachen. ‘Toen ik moni was, ging het er heel anders aan toe. Wij besloten telkens de avond voordien welke spelletjes we de dag erop zouden spelen. Dat had ook voordelen: we konden vlot inspelen op regenweer en de kinderen waren toen gewoon blij dat ze samen waren. Andere tijden (gniffelt).’
Bij Bart waren de voorbereidingen al een stuk intensiever. Maar doordat ze vaak naar dezelfde plek gingen, hoefden ze niet telkens het warm water uit te vinden. ‘Zo hadden we een formule bedacht die heel wat jaren is meegegaan: de Olympische vakantie in Maloja. Een gouden formule, meenden we. Wij vonden het dan ook doodjammer toen Maloja gesloten werd.
Toen ik moni was, maakten wij bergwandelingen en dat was prima. Nu is het aanbod zoveel groter.
Nieuwe wind
De Zwitserse bestemming Maloja, waar CM jarenlang een groot verblijfscentrum had, werd niet zomaar van de kaart geveegd. In de plaats daarvan kwamen meer buitenlandse bestemmingen, themavakanties en avontuurlijke activiteiten.
‘Ik begrijp dat die evolutie nodig was’, zegt Bart. ‘Vroeger kon je met een jeugdgroep dag na dag bergwandelingen maken, maar nu pakt dat niet meer. Kazou moest vernieuwen en dat is een goede zaak geweest, hoe jammer ik het destijds ook vond.’
Toen Bart en zijn vrouw drie zonen kregen op twee jaar tijd, werd het druk op het thuisfront. Bedolven onder de papflessen en de luiers moest Bart er de stekker uittrekken, maar het was met spijt in het hart. ‘Stoppen moest sowieso, maar ik werd er toch weemoedig van.’
Hij heeft prachtige herinneringen overgehouden aan zijn tijd bij Kazou. ‘Het gaf me zelfvertrouwen, ik kon mezelf er rustig ontplooien. Het was niet erg als je als beginnende moni eens op je bek ging, je werd altijd positief bevestigd. Kazou vormt je als mens en heeft een grote invloed op je latere leven. Ik heb er mijn allerbeste vrienden aan overgehouden.’
