Turelure - De blonde van ABBA

Kijk door het raam en je ziet altijd weer iets nieuws. Het is een zweverige opvatting van hopeloze romantici. Hoe dubieus die uitspraak ook moge zijn, er bestaat wel degelijk een venster waardoor je te allen tijde iets anders kunt waarnemen. Het heet televisie. Altijd weer nieuw voer voor de ogen, als je de herhalingen van FC De Kampioenen even buiten beschouwing laat.

Op een dag, ergens halverwege de jaren zeventig, kwam ik thuis van de lagere school en door het raam aan de straatkant zag ik dat in onze woonkamer alle lichten brandden. Verder zag ik in een flits: mijn vader en moeder die als zoutpilaren toekeken hoe een mij onbekende man in een stofjas druk in de weer was met een grote kartonnen doos.

Grundig

In die doos zat onze eerste kleurentelevisie. Een Grundig. Kleurentelevisie! Een mirakel. Gedaan met die belachelijke schermmededeling tijdens Sportweekend dat SK Beveren, om zomaar uit de losse pols een voetbalploeg te noemen, in lichte truitjes speelde van links naar rechts. Voortaan zouden we weten: is het geel met een blauw broekje en gele kousen, dan is het Beveren.

In Groot-Brittannië maakte de biljartsport snooker met zijn gele, groene, bruine, blauwe, roze, zwarte, witte en heel veel rode ballen zich op om de wereld te veroveren. Een wielerwedstrijd werd ineens een kleurenfestijn met al die bonte truien, waarbij het legendarische Peugeot-tricot met zijn wit en zwart dambordmotief de hardnekkige uitzondering op de regel vormde.

Gedaan met het chirurgisch minutieus manoeuvreren met de ‘zenderzoekdraaikop’ van ons aftands zwart-wittv’tje om tussen al die irritant ruisende sneeuwbuien kwansuis op een zeldzaam kanaal te botsen: de BRT, Brussel Frans, Rijsel 1, Rijsel 2, Rijsel 3 of de Hollandse posten.

I Do I Do I Do I Do I Do

Die Grundig zat in een chocoladebruine omkasting en had een klein, rechthoekig, in het oog springend CM-groen aan- en uitknopje. Als ik mijn ogen sluit en mijn arm uitsteek, kan ik het terug aanraken en indrukken. Hup, daar floept al op het scherm de blonde van ABBA, die mij trachtte te verleiden door recht in mijn gezicht I Do I Do I Do I Do I Do te zingen, waarop ik met een rode kop alleen maar Me Too kon stamelen.

Ik zeg het niet graag, maar mocht ik al de uren die ik voor tv heb doorgebracht terugkrijgen, dan word ik belachelijk oud. Ik zeg het niet graag omdat tv kijken werd en nog altijd wordt aanzien als een passief en lui tijdverdrijf. Buitenspelen moest je doen en dat deed ik ook wel. Meer dan de kids van nu die buitenspelen verwarren met buiten op een bankje met hun wijsvinger over de glasplaat van hun smartphone wrijven. En ter mijner verdediging: ik zapte nooit zomaar in het wilde weg. Ik koos en kies nog altijd mijn programma’s vooraf uit in de tv-gids.

Drie televisies

Mijn ooms en tantes aan vaders kant waren allemaal verstokte tv-kijkers. Op zondagmiddag werden bij grootmoeder de kijkervaringen van zaterdagavond uitgewisseld. Tante Rita had een schone show gezien op Duitsland. Nonkel Aloïs lag weer helemaal strijk bij de grappen van Gaston en Leo en probeerde die met haken en ogen na te vertellen. Menigeen was in de late uurtjes in slaap gesukkeld om in het holst van de nacht wakker te schieten bij de sonore toon van het testbeeld.

De strafste van allemaal was nonkel Leon, een morsige vrijgezel. Die had in zijn living maar liefst drie televisietoestellen staan. Twee op een tv-meubel en één daarnaast op de grond. Dan keek hij bijvoorbeeld tegelijkertijd op de linkse naar Panorama, op de rechtse naar interlandvoetbal en op de middelste naar Angélique et le Roi, met in de hoofdrol zijn favoriete actrice, de wulpse Franse deerne Michèle Mercier.

Of het redelijk kuise, maar net daardoor extra prikkelende tv-bloot zijn bloedlichaampjes te hevig aan het borrelen bracht, zullen we nooit weten. Feit is dat nonkel Leon op zekere dag plotsklaps het loodje legde. Hartaderbreuk. Hij werd gevonden door de poetsvrouw, op zijn rug op het tapijt, bedolven onder afstandsbedieningen.