Turelure – Een natte tuin
Je raam geeft je een blik op de wereld. Hoe vaak kijk jij bewust naar het tafereel dat zich voor je neus afspeelt? In de rubriek ‘Turelure’ dagen we mensen uit om even op adem te komen en gewoon uit hun raam te turen.
Op deze novemberdag zit ik in de woonkamer van mijn ouderlijk huis. Aan de ene kant is er een groot raam dat uitkijkt op een kruispunt waar vooral beweging is als de lokale lagere school begint of gedaan is.
Aan de andere kant is er een groot schuifraam met uitzicht op de tuin. Het is een sombere dag, de tuin ligt er eerder triestig bij. Hij is leeg, de zomer is opgeruimd. De tuintafel en het ligbed hebben plaatsgemaakt voor wat verloren bladeren. Door de regen is het gras groen en nat.
Plonsbadje
Ik denk aan een hele andere versie van deze tuin, ook eentje waar het gras nat was. Het kinderzwembadje staat in het midden van de tuin op een oud tapijt. Dan voelt de bodem minder hard aan en kunnen mijn zus, broer en ik zoveel ongestoord plonsen als we willen. Met of zonder onze buurmeisjes of nichtjes.
Tijdens onze waterspelletjes komt mama naar buiten. ‘Wie wil er een ijsje?’, roept ze. Met onze Calippo in de handen en een handdoek om ons heen geslagen, klimmen we op de schommelset. We gieten het laatste, gesmolten deeltje van de Calippo net over onze kinnetjes en buikjes als er een auto de oprit oprijdt. Papa komt na zijn werkdag terug van kantoor.
We springen snel van de schommels om onze waterpistolen te vullen met munitie uit het plonsbadje. Als hij nietsvermoedend de tuin in komt gewandeld, roepen we: ‘Handen omhoog of ik schiet!’ Ook al gaan zijn handen vliegensvlug omhoog, we schieten toch. We achtervolgen hem, hij snelt naar binnen. ‘Niet op de ramen!’, roept mama nog, maar het mag niet baten. Nog even spelen en dan samen eten op het terras. Een standaard zomerdag van weleer.
Lege plaats
Mijn zus, broer en ik werden te groot voor het plonsbadje. Maar niet voor barbecues in de tuin. Ik denk terug aan afgelopen zomer. Het was onze eerste zomer waarin mama niet meer vroeg wie er een ijsje wou, de eerste keer dat we zonder haar de groentjes voor de barbecue moesten snijden. Onze tafel zat vol, maar toch was er een lege plaats.
Op zo’n dagen van gemis vult somberheid mijn gemoed. We maken ons stilletjes klaar voor de eerste feestdagen zonder mama. Deze periode vorig jaar kwamen we te weten dat we voor altijd afscheid van haar zouden moeten nemen. Er was geen behandeling meer die haar borstkanker de kop in kon drukken. We genoten nog met volle overtuiging van onze laatste weken samen met haar. Het zouden de laatste feestdagen zijn met haar in ons midden ...
Vanaf 17 januari 2022 werden alle laatste keren mét mama de eerste keren zonder. Deze eerste winter zonder zal mama net door haar afwezigheid heel aanwezig zijn. Het zal een winter zijn vol warmte voor elkaar. En vol liefde voor haar.
Geïnspireerd om ook eens naar buiten te turen? Om wat je uit je raam ziet en daarbij denkt met anderen te delen? Kruip in je pen en stuur het resultaat naar leef@cm.be. Wie weet maakt onze illustrator binnenkort van jouw 'Turelure' een illustratie.
