Turelure - Mijn ontplofte koer
Je raam geeft je een blik op de wereld. Hoe vaak kijk jij bewust naar het tafereel dat zich voor je neus afspeelt? In de rubriek ‘Turelure’ dagen we mensen uit om even op adem te komen en gewoon uit hun raam te turen.
Corona doet wat met een mens. En niet altijd in de slechte zin. Nee, we zijn nog niet van dat beest verlost, ook al genieten we volop van onze herwonnen vrijheid. Ik mocht het zelf ondervinden. Ik dacht immuun te zijn, na bijna 2,5 jaar zonder corona. Niets bleek minder waar.
Een week verplicht binnenblijven, doet vertragen. Doet even stilstaan, en ja, doet naar buiten kijken. Alleen, er is niet veel om naar te kijken. Wij wonen in een smalle straat, ik zie enkel de gevels van de buren aan de overkant. En, wij hebben geen tuin, enkel een terras. Een koer, zoals ze zeggen. Veel tureluren zit er dus niet in. Of toch?
De grote ramen van de keuken geven uit op ons terras. Ik erger me vaak aan de rommel die zich daar zo snel opstapelt. Kindjes die een half uur buiten spelen, dat resulteert in een ontplofte binnenkoer.
Een plaatje dat niet echt uitnodigt om er rustig te gaan verpozen. Het heeft dan ook een eeuwigheid geduurd voor ik het terras heb opgeruimd, de tafel - overwoekerd door de enige struik die we hebben - weer bruikbaar heb gemaakt en het zand van de zandbak wat bijeen heb geveegd.
Ach, het heeft wel wat, mijn ontplofte binnenkoer. In hun afwezigheid zijn mijn schatten van kindjes er immer aanwezig. In de speelgoedlepel die een plaats gevonden heeft in de pizzaoven, in het krijt dat ligt te verduren in het troebele zwembadwater. Dat water waar enkele dagen geleden twee koters de tijd van hun leven hadden.
In de eenzaam achtergelaten speelgoedbezem waarmee zoonlief voortdurend - werkelijk voortdurend - de vloer en de ramen poetst. De waterbaan met daarin een drijvende bellenblazer. Want waarom zou je dat ding mooi rechtop houden en gebruiken om bellen te blazen als je het ook opnieuw en opnieuw kunt uitgieten en weer kunt vullen?
Mijn eenzame opsluiting voelt minder eenzaam in aanwezigheid van mijn ontplofte binnenkoer. Hoe stil het er ook is nu, de achtergelaten bewijsstukken van het laatste spel, brengen het nodige leven in de brouwerij. Alsof mijn kindjes ook nu lachen, gieren en brullen en volledig opgaan in hun fantasie.
Toch ben ik blij dat die terrastafel er eindelijk weer staat, dat de struik gesnoeid is en dat de vloer geveegd is. Dat geef toch ook wat rust in de chaos. Rust, geen orde. Dat laatste zal er nooit zijn. En maar goed ook.
Geïnspireerd om ook eens naar buiten te turen? Om wat je uit je raam ziet en daarbij denkt met anderen te delen? Kruip in je pen en stuur het resultaat naar leef@cm.be. Wie weet maakt onze illustrator binnenkort van jouw 'Turelure' een illustratie.