'Wekelijks een migraineaanval'
Bijna iedereen heeft al eens hoofdpijn gehad. Maar een op de tien heeft last van migraineaanvallen. Wie vaak migraine heeft, kan soms dagen aan een stuk moeilijk functioneren. ‘Toch is er veel onbegrip’, zegt migrainelijder Cateline Schamp.
‘Ik weet niet meer wat dat is, gewoon hoofdpijn hebben’, getuigt Cateline Schamp (23) uit Gent. ‘Als mijn hoofd bonst, dan is het migraine.’
‘Het begon met pijn aan mijn wenkbrauwen. Ik was 14 en wist niet wat er aan de hand was. Samen met mijn huisarts en een neus-, keel- en oorarts ging ik op zoek. Jaar na jaar werden mijn symptomen duidelijker, maar ook heviger. Meestal heb ik een keer per week migraine. Dan krijg ik zware, kloppende hoofdpijn en kan ik maar moeilijk tegen licht en lawaai.’
‘Het zit in mijn familie: mijn moeder en grootmoeder hebben er allebei last van, zij het minder zwaar dan ik. Soms heb ik milde aanvallen, dan moet ik me gewoon rustig houden. Bij een zware aanval kan ik me niet eens verroeren. Ik kan spontaan migraine krijgen, maar vaak wordt een aanval uitgelokt. Ik ben gevoelig aan slecht weer, bijvoorbeeld. Op mistige dagen waarop er weinig zuurstof in de lucht hangt, loert migraine om de hoek. Daar kan ik niks aan doen.’
Bij een zware aanval kan ik me niet eens verroeren
‘Als ik vertel over mijn migraine, hoor ik vaak van anderen dat ze ook wel iemand kennen die dat heeft. Maar als de symptomen anders blijken, als zij bijvoorbeeld meteen in een donkere kamer moeten liggen en ik niet, stoot ik op onbegrip. Is dat dan wel migraine?, vragen ze zich af. Ze begrijpen niet dat migraine verschilt van persoon tot persoon.’
‘Ik ben vorig jaar afgestudeerd en ben pas aan het werk. Ik was eerst wat afwachtend of ik zou vertellen dat ik regelmatig last heb van migraine. Uiteindelijk ben ik het gesprek aangegaan. Ik kon op veel begrip rekenen, een opluchting.’
‘Ik ben in behandeling voor mijn migraine bij mijn huisarts en sinds kort ook bij een neuroloog. Ik ben pas gestart met preventieve medicatie. Ik hoop dat dat helpt. Ik vind het belangrijk om de hoop niet te verliezen. Tijdens een zware aanval heb ik soms het gevoel dat ik gevangen zit in mijn eigen lichaam. Maar ik ben blij dat ik een goed opvangnet heb rond mij. Mijn vriend weet al aan mijn gelaatsuitdrukking hoe erg mijn aanval is en wat hij moet doen. Mijn familie en vrienden staan me bij. Daar trek ik mij aan op.’
