'Iedereen leeft op in CM-zorgverblijf Ter Duinen'

Save as favorite

Er heerst al een gezellige drukte in het restaurant van Ter Duinen als we Hugo ontmoeten. In zijn roze vrijwilligersshirt, helpt hij een dame naar haar tafel. ‘Tot 10 uur ben ik hier aan de slag. Ik help de mensen in een rolwagen met hun dienblad en schenk wat water in. Soms help ik hen bij het smeren van hun boterham als ze dat zelf niet meer kunnen.’

Terwijl Hugo na het ontbijt rolwagen na rolwagen terugrijdt  naar de kamer, vertelt hij honderduit. ‘Ik keek erg uit naar mijn pensioen. Maar toen het eindelijk zo ver was, viel dat tegen. Ik miste de sociale contacten en een doel in het leven. Tot ik vrijwilliger werd. Dit maakt me echt gelukkig.’

Jacqueline is klaar met ontbijten en wil terug naar haar kamer. ‘Kun je me nog even naar het winkeltje brengen? Ik wil nog een boekske kopen,’ vraagt ze. ‘Tuurlijk, welk boekje wil je lezen vandaag?’ vraagt Hugo terwijl hij Jacqueline naar het winkeltje rijdt.

Het gebouw kent geen geheimen meer voor Hugo. ‘Als je hier voor het eerst komt, is het een echte doolhof. Nu breng ik moeiteloos iedereen terug naar zijn kamer.’ Hugo zet terug koers naar gang 13 waar een nieuwe klant hem al opwacht. De rest van de voormiddag brengt hij persoon na persoon naar hun afspraak bij de kine, dokter of de sociale dienst van Ter Duinen.

Rond het middaguur komt taxi Hugo opnieuw in actie. ‘Ik haal eerst het koppel op uit kamer 1509. Mevrouw neemt insuline en mag na haar spuitje niet te lang wachten om te eten.’

Een zacht klopje op de deur en glimlachend duwt hij die verder open. ‘Dag mevrouw! Wilt u met mij gaan eten? Het is kabeljauw met spinazie en puree.’ Met de glimlach en een kwinkslag brengt hij iedereen naar het restaurant. ‘Ik parkeer je Rolls Royce hier aan tafel, mevrouw. Smakelijk!’

Terwijl enkele vrijwilligers genieten van een vrije namiddag en anderen met residenten naar zee trekken voor een verkwikkende wandeling, bemant Hugo de telefoon. ‘ ‘Via de telefoon krijg ik ongeplande verzoekjes door.’

En inderdaad, al snel klinkt het eerste gerinkel. ‘Het koppel uit kamer 1527 wil naar de cafetaria gebracht worden’, leidt Hugo me mee. ‘We gaan een potje kaarten’, vertelt de man wanneer we bij de kamer aankomen.

De vragen volgen elkaar in een recordtempo op. ‘Tegen het eind van de week ben ik moe, maar gezond moe. Ik doe dit geen minuut tegen mijn zin.’

Hugo komt net terug van zijn restaurantshift, net als vanochtend. ‘Om 19 uur zit onze dag erop en hebben we de avond voor onszelf. Samen eten met de andere vrijwilligers, wat rusten op de kamer, voetbadje nemen en ons klaarstomen voor een nieuwe dag in Ter Duinen!’